Labrador retriever – cechy charakterystyczne, pielęgnacja.
Labrador retriever – najpopularniejszy pies domowy na świecie
Labrador retriever od lat kojarzy się z wizerunkiem psa rodzinnego nie tylko za sprawą kultowych filmów. Ta rasa w istocie należy do jednych z najbardziej łagodnych i przyjaznych czworonogów, które uwielbiają przebywać z dziećmi. Jest wyjątkowo bystry i lojalny, dzięki czemu cieszy się sympatią miłośników psów w każdym zakątku świata.
Warto wiedzieć, że nazwa rasy została zaczerpnięta od regionu Labrador w Nowej Fundlnadii, natomiast człon retriever pochodzi od angielskiego czasownika „to retrieve” (przynosić, aportować) i odnosi się do łowieckiej natury tego psa.
Krótka historia rasy labrador retriever
Pochodzenie labrador retrieverów nie jest do końca jasne, chociaż przyjmuje się, że ich bezpośrednim przodkiem jest nowofundlandczyk wodołaz. Psy tej rasy były nazywane powszechnie psami św. Jana i ze względu na swoje umiejętności łowieckie służyły rybakom wypływającym na wybrzeże Nowej Fundlandii – teren dzisiejszej Kanady. Były też świetnymi pływakami, potrafiły aportować sieci i liny, które wydostały się poza pokład oraz przynosić upolowaną przez ludzi zwierzynę. W połowie dziewiętnastego stulecia zdobyły popularność w całej Brytanii. Tam dały początek dwóm rasom: wodołazom oraz labradorom, które uzyskano parując osobniki mniejszych rozmiarów.
Hodowlę tych drugich na szerszą skalę rozpoczął James Edward Harris, ówczesny Hrabia Malmesbury. Pod koniec XIX wieku labradory prawie wymarły ze względu na wysokie podatki nakładane na właścicieli psów. Do XX wieku labradory były uznawane za aporterów, dopiero w 1903 roku rasa została oficjalnie wyodrębniona, a w 1917 roku została uznana również przez amerykański klub kynologiczny. Pomimo że w drugiej połowie XX wieku były już znane w całej Europie, pierwszy labrador – biszkoptowa suka – został sprowadzony do Polski dopiero w 1986 roku. Jeszcze w tym roku małżeństwo Krystyny i Waldemara Marmajewskich założyło pierwszą polską hodowlę labradorów, „Krywaldową Kolibę”.
Cechy charakteru labradora – usposobienie
Labrador retrievery są niezwykle ufne, łagodne i towarzyskie. Dobrze znoszą obecność dzieci i nie są wobec nich agresywne, ponieważ traktują wszystkich domowników jak członków stada. Są też niezwykle lojalne i okazują przywiązanie na każdym kroku. Nie wykazują strachu ani agresji nawet w stosunku do obcych, więc nie sprawdzą się dobrze w roli psa stróżującego.
Labradory źle znoszą samotność. Muszą mieć kontakt z człowiekiem, dlatego codziennie należy wydzielać godziny przeznaczone na zabawę lub spacery, podczas których mogą się trochę zmęczyć. W przeciwnym razie rozładują nadmiar energii w domu lub przeciwnie, staną się osowiałe.
Pies rasy labrador retriever bez problemu zaakceptuje obecność innych zwierząt, nie tylko psów. Nie szczeka dużo, o ile nie jest czymś mocno podekscytowany.
Umiejętności
Labrador retrievery to przedstawiciele inteligentnej rasy skorej do współpracy. Łatwo nauczyć je zarówno podstawowych, jak i trudniejszych komend. Uwielbiają mieć kontakt z opiekunem i docenią ruch na świeżym powietrzu, a zatem doskonale sprawdzą się w sportach kynologicznych, takich jak flyball, dogtrekking, tropienie. Pokaz swoich umiejętności i posłuszeństwa dadzą też na torze z przeszkodami.
Ze względu na swoje pochodzenie i pierwotne zastosowanie, labrador dobrze czuje się w wodzie. Zabawa przy zbiornikach wodnych będzie dla niego dużą atrakcją i urozmaiceniem. Psa tej rasy można także zabrać na łódkę i wypłynąć z nim na głębsze wody.
Labradory to nie tylko skore do zabawy, ale również pożyteczne zwierzęta. Dzięki temu, że łatwo poddają się tresurze, pełnią ważną rolę jako psi przewodnicy, psy ratownicze oraz pomocnicy służb celnych. Ze względu na łagodne usposobienie często bywają też wykorzystywane podczas dogoterapii. Kolor labradora nie ma wpływu na jego osobowość, ale czarne labradory są najczęściej poszukiwane do pracy w policji, wojsku i innych służbach, natomiast biszkoptowe spełniają się w roli psów ratowniczych czy asystentów osób niepełnosprawnych.
Wychowanie rasy labrador retriever
Agresja w przypadku labradorów świadczy o poważnych błędach wychowawczych, bowiem w odpowiednich warunkach psy te wyrastają na przyjazne i uległe. Wychowanie wzorowego labradora wymaga jednak tresury i konsekwentnego działania.
Szczenięta można zacząć tresować stosunkowo szybko, bo już około 8 tygodnia życia. Opiekun powinien być stanowczy i wymagający, ponieważ te inteligentne psy nauczą się wykorzystywać przejawy pobłażliwości. Labradory bywają uparte, ale trzeba pamiętać o tym, że zachęta w postaci przysmaku działa na nie lepiej niż krzyk i powtarzanie w kółko tych samych poleceń.
Jeśli tylko zapewni im się odpowiednią atmosferę, labradory będą chętnie współpracować. W tym celu warto zabierać je na spacery, oswajać z widokiem innych ludzi oraz zwierząt i unikać monotonii. Trening posłuszeństwa powinien sprawiać radość, a nie męczyć. Osoby chcące upewnić się, że cały proces przebiega prawidłowo mogą rozpocząć naukę u doświadczonego psiego trenera.
Pielęgnacja labradora i jego żywienie
Labrador retrievery posiadają krótką, łatwą w pielęgnacji sierść. Nie wymagają strzyżenia, a jedynie regularnego szczotkowania w celu pozbycia się martwych włosów. Zabieg powinien odbywać się co najmniej raz w tygodniu, aby pies zachował schludny wygląd. W okresie linienia warto robić to częściej, co 2-3 dni. Do czesania najlepiej używać szczotek i grzebieni wykonanych z gumy albo silikonu.
Kąpiel należy stosować w razie potrzeby, a więc jeżeli pies mocno się ubrudzi lub zaczyna nieprzyjemnie pachnieć. Zaleca się stosowanie szamponów dedykowanych rasom krótkowłosym lub szamponów pogłębiających kolor.
Nie można przeoczyć kontrolnych wizyt u weterynarza, a także sprawdzania stanu uszu i uzębienia czworonoga. Przeciętny labrador retriever, jeżeli nie choruje przewlekle, dożywa 10-14 lat.
Labradory należą do psów średniej wielkości, a zatem jedzą więcej niż przedstawiciele małych ras. Niestety duży apetyt sprzyja tendencjom do tycia, dlatego regularna aktywność jest ważna dla utrzymania prawidłowej wagi pupila. Labradory jedzą przeważne raz bądź dwa razy dziennie, jednak osobniki cierpiące na nadwagę lub problemy gastryczne powinny spożywać kilka niezbyt obfitych posiłków w ciągu doby.
Około 70% spożywanego pokarmu powinno stanowić mięso. Labradory potrzebują też witamin i minerałów, które występują w prawidłowo zbilansowanych karmach. Należy za to ograniczyć podawanie im karmy zawierającej zboża do minimum. Dobrym wyborem będzie też wprowadzenie karmy mokrej lub rozważenie diety BARF opartej w całości na surowym mięsie.
Odmiany labradora
Zgodnie z zasadami określonymi przez FCI, ustalającymi wzorzec rasy psa, każda rasa musi najpierw zostać zarejestrowana w klubie kynologicznym. Wszystkie takie kluby na świecie dopuszczają umaszczenie labradorów w trzech kolorach:
- biszkoptowym (od odcieni jasnokremowego i beżowego do rudawego)
- czekoladowym (kolor brązowy, wątrobiany)
- czarnym
Labradory muszą występować w umaszczeniu jednolitym, dopuszczalna jest ewentualnie mała biała plamka na przedpiersiu.
Co ciekawe, pierwsze labrador retrievery były prawie zawsze czarne. Umaszczenie jasne i brązowe było dawniej niepożądane, a wręcz uważane za błąd w hodowli. Pozostałe odmiany zostały oficjalnie zarejestrowane w pierwszym klubie kynologicznym dopiero około lat 30. XX wieku.
Kilka dekad później odkryto kolejną odmianę – srebrne labrador retrievery określane mianem „silver lab”. Sierść takiego osobnika jest szara, bywa nazywana metaliczną, a sam pies przypomina nieco wyżła weimarskiego. Srebrne labradory nie zostały jak dotąd oficjalnie uznane za czyste rasowo, aczkolwiek hodowcy specjalizujący się właśnie w tej odmianie utrzymują, że udało im się wyodrębnić ją nie krzyżując labradorów z żadną inną rasą.
Korzenie tej odmiany sięgają lat 50. XX wieku. Wtedy to w Stanach Zjednoczonych odnotowano pojedyncze przypadki osobników o szarym umaszczeniu. Wówczas uznawano je jednak za anomalię i nie dążono do powielania psów takiej maści. Pierwszym hodowcą srebrnych labradorów był Dean Cris z hodowli Crist Culo Kennels. Właściciel w latach 80. postanowił mnożyć psy o metalicznej sierści, które stopniowo zaczęły cieszyć się większym zainteresowaniem. Mimo wszystko ta odmiana wciąż jest dosyć rzadka i pozostaje dostępna niemal wyłącznie w USA.
Waga labradora
Szczenięta labradorów ważą przeważnie 7-9 kilogramów, kiedy opuszczają rodzinny dom. Stałą wagę osiągają około pierwszego roku życia. Dorosłe samce osiągają wagę od 30 do 36 kilogramów, natomiast samice ważą średnio 25-32 kilogramy. Trzeba przy tym pamiętać, że waga jest sprawą indywidualną i zależy też od wzrostu oraz trybu życia labradora – wyjątkowo duży pies może ważyć dużo, a przy tym nie mieć nadwagi, jeżeli często się rusza.
Cena labradora
Labrador retriever jest powszechną rasą na całym świecie, dlatego nie należy do drogich psów. Cena rodowodowego szczeniaka labradora z hodowli może wahać się od dwóch do czterech tysięcy złotych, w zależności od tego, jakie koszty zostały poniesione przez hodowcę za pokarm, opiekę nad suką, koszty przebytych odrobaczeń i szczepień szczeniąt po urodzeniu. Nie bez znaczenia pozostaje również status matki oraz jej ewentualne zwycięstwa w wystawach. Kolor psa nie wpływa na jego cenę – tak samo dobrze sprzedają się labradory biszkoptowe, jak i ciemniejsze osobniki.
Kto nadaje się na właściciela labradora?
Pies tej rasy będzie doskonałym kompanem dla całej rodziny, ale także osoby samotnej – pod warunkiem, że będzie dostarczać mu należytą uwagę nie tylko w domu, ale również na zewnątrz. Codzienna aktywność nie może ograniczać się tylko do kilkuminutowych spacerów. Labrador powinien mieć możliwość swobodnego wybiegania się, zwłaszcza kiedy mamy do czynienia z łakomczuchem. Jeżeli nie możemy sobie pozwolić na codzienne wyprawy do parku lub lasu, warto poświęcić więcej czasu pupilowi chociaż w weekendy, a w tygodniu bawić się z nim w domu lub wypuścić do ogrodu. Przy zachowaniu powyższych zasad labrador będzie równie szczęśliwy mieszkając w bloku mieszkalnym i domu.